იმ ცხოვრებაში, რომელიც ახლა წარსულში დარჩა, სერგეი ტკბებოდა თავისი ქალაქის — მიკოლაივის სიმშვიდით, სეირნობდა პარკებში, დადიოდა კინოში ან მეგობრებთან ერთად მიირთმევდა ბარბეკიუს. იგი გვეუბნება, რომ მას, ასევე, უყვარს მოგზაურობა, განსაკუთრებით, უკრაინის ახლომდებარე რეგიონებში, მაგალითად, ოდესაში, რომელიც, სანამ გახდებოდა რუსეთის შეტევების სამიზნე, იყო სამხრეთის ულამაზესი სანაპირო ქალაქი.
სხვა ბევრი ადამიანის მსგავსად, სერგეისაც ჰქონდა გეგმები წარმატების მისაღწევად, „ბოლო დროს, ავტომობილის შესაძენად ფულს ვაგროვებდი, მიყვარს YouTube-ზე ახალი ავტომობილების მიმოხილვის ვიდეოების ყურება, ასევე, მსურდა, ჩემს მეუღლესა და ჩვენს 5 წლის შვილთან ერთად ჰოლანდიაშიც გვემოგზაურა“. შვილის განათლება და ბიზნესის დაწყება მისი ცხოვრების ორი გრძელვადიანი პროექტი იყო.
„სანამ შეკვეთების მიწოდებას დავიწყებდი, სხვა გლოვერ მეგობრებთან ერთად ქალაქში ვსვამდი ყავას, მაგრამ ახლა ამით ვეღარ ვისიამოვნებთ, რადგან Glovo მიკოლაივში აღარ ფუნქციონირებს“.
„აფეთქებების ხმებმა გამაღვიძა და ამას ვერ ვიჯერებდი. მაშინვე ვუსმინე ჩვენი პრეზიდენტის გამოსვლას და დავიწყე საბუთების, ფულისა და სხვა აუცილებელი ნივთების შეგროვება“.
სერგეი თავის ოჯახთან ერთად კვლავაც მიკოლაივში ცხოვრობს, ისინი არსად წასულან. მათ არ დატოვეს თავიანთი ბინა, რადგან ამბობს, რომ ყველაზე უსაფრთხო და დიდი თავშესაფარი მათი საცხოვრებლიდან საკმაოდ შორს მდებარეობს.
ყოველდღიური ცხოვრება ადვილი არ არის და იგი აღიარებს, რომ დღის განმავლობაში, ქალაქი ცოცხლობს იმ ადამიანების წყალობით, ვინც თავის ჩვეულ საქმიანობას ეწევა, რაც ეხმარება იმაში, რომ ომზე არ იფიქროს. მიუხედავად ამისა, ყველა ფხიზლად არის, ცხოვრობენ სტრესის ქვეშ და ყველაფრისთვის მზად არიან.
„ღამით, რუსული იერიშები და აფეთქებების ხმები რეალობაში გაბრუნებს და იწყებ ფიქრს იმაზე, თუ რამდენად ახლოს არიან, ან იმაზე, მოსწვდებიან თუ არა შენს სახლს. ზოგჯერ, ინტერნეტში ვიდეოებს ვუყურებ ან ძველ, სასაცილო ფილმებს ვრთავ, რათა ომზე რამდენიმე წუთით მაინც აღარ ვიფიქრო“.
იური, სერგეი, სერჰი, ბოგდანი და ოლექსი — ხუთი გლოვერი უკრაინიდან იმ მრავალთა შორის, ვინც ყოველდღიურად ავსებს იმედით სახლის კართან თუ მეტროს სადგურებში მომლოდინე ადამიანებს, ვინც თავის მედიკამენტებს მოელის. დღეს, მათ უფრო ახლოდან გავიცნობთ, პიროვნულად, როგორც მუდამ მომზირალ ქალაქის თვალებს.
Glovo მოთხრობები