ბოდგანს ამ პერიოდისთვის საინტერესო გეგმები ჰქონდა, მაგალითად, მისი პატარა ძმის დაბადების დღის აღნიშვნა, „ის 10 წლის 24 თებერვალს გახდა — იმ დღეს, როცა რუსეთმა სრულმასშტაბიანი შემოჭრა დაიწყო“. გარდა ამისა, დედასთან ერთად უნდა დასწრებოდა „დიზელის შოუს“ — მათ საყვარელ კომედი შოუს. ეს ყველაფერი უახლოეს მომავალში უნდა მომხდარიყო, ასევე, ბოგდანი აპირებდა, საზღვარგარეთ სამუშაოდ წასულიყო და შეეგრძნო, თუ როგორია ცხოვრება სხვა ქვეყანაში.
„ლვოვში ხალხს უყვარს სხვადასხვა ფესტივალი და, ასევე, ბაზრობები“, მას ახსოვს, თუ როგორ სიამოვნებდა კინოში სიარული, სურსათის შეძენა და მეგობრებთან შეხვედრა — ის, რაც ახლა ბევრად უფრო რთული გახდა.
ბოგდანი თავის ოჯახთან ერთად ლვოვში ცხოვრობს, იგი ამბობს, რომ ამ დროისთვის, ჯერჯერობით, უსაფრთხო ადგილას იმყოფება. როცა ეკითხებიან იმ ადგილის შესახებ, რომელსაც თავის ოჯახთან ერთად განგაშის სიგნალის დროს იყენებს, იგი ამბობს:
„ჩვენ კორპუსის ბინაში ვცხოვრობთ და სახლის სარდაფი თავშესაფრისთვის უსაფრთხო ადგილი არ არის. ჩემს სახლთან ახლოს, მდებარეობს მნიშვნელოვანი ინსფრასტრუქტურული ნაგებობები და რამდენიმე დღის წინ მიიტანეს მათზე სარაკეტო იერიში.
იგი იხსენებს, რომ 24 თებერვალს, მისი პატარა ძმა სკოლაში უნდა მიეყვანა, თუმცა, ოჯახის წევრებმა გააღვიძეს და უთხრეს, რომ ომი დაიწყო.
„არ მჯეროდა, სანამ ახალი ამბები არ ვნახე. ამის შემდეგ დავიწყე ჩემს ყველა ნათესავთან დარეკვა“.
„მიხარია, რომ სამსახური მაქვს და ხალხი ბედნიერია, რომ მიტანის მომსახურება ფუნქციონირებს, ფაქტობრივად, მათ სიმშვიდეს ანიჭებს, როცა ხედავენ, რომ ეკონომიკა ჯერ კიდევ მუშაობს“. მისთვის ოჯახში ფულის შეტანა უმნიშვნელოვანესი საკითხია, რადგან ოჯახის წევრებიდან ერთადერთია, ვისაც მუშაობა შეუძლია, „ძნელია, უსაქმოდ იჯდე, ამიტომ მოხალისეობას ვუთავსებ ჩემს სამსახურს, განსაკუთრებით იმიტომ, რომ მე ერთადერთი ვარ ოჯახში, ვისაც ფულის გამომუშავება შეუძლია“.
იური, სერგეი, სერჰი, ბოგდანი და ოლექსი — ხუთი გლოვერი უკრაინიდან იმ მრავალთა შორის, ვინც ყოველდღიურად ავსებს იმედით სახლის კართან თუ მეტროს სადგურებში მომლოდინე ადამიანებს, ვინც თავის მედიკამენტებს მოელის. დღეს, მათ უფრო ახლოდან გავიცნობთ, პიროვნულად, როგორც მუდამ მომზირალ ქალაქის თვალებს.
Glovo მოთხრობები