ოლექსი ველოსიპედის მექანიკოსი იყო, მას უყვარს მოგზაურობა, აპირებს ახალი ავტომობილის შეძენასა და თავისი ბინის ინტერიერის შეცვლას. მის ქალაქში, ადამიანებს სიამოვნებდათ სავაჭრო ცენტრებში სიარული და პარკებში სეირნობა.
„მიტანისას, ხვდები ყველა კატეგორიის ადამიანს, თუმცა, ზოგჯერ რთულია, როცა ხედავ ქალებს, ვინც მარტო დარჩნენ. როცა მიტანაში ვეხმარებით, ძალიან ბედნიერები და მადლობელნი არიან“.
ომის შესახებ ჩვენთან საუბრისას, იგი აღიარებს, რომ თავიდან, მისი ამოცანა იყო ოჯახში სიმშვიდის შენარჩუნება და ნებისმიერი სცენარისთვის სათანადოდ მომზადება. ოჯახთან ერთად, მათ გადაწყვიტეს ქალაქში დარჩენა და ყველა იმყოფება იმავე ბინაში, სადაც მანამდე ცხოვრობდნენ. საჰაერო იერიშის მაუწყებელი განგაშის დროს, ისინი ახლომდებარე თავშესაფრისკენ მიეშურებიან. „რა თქმა უნდა, ვღელავ, თუმცა, ჩემი ოჯახის გულისთვის ძლიერი ვიქნები“.
მისთვის გლოვერად მუშაობა ნიშნავს ქალაქის დახმარებას. ანალოგიურად, მას ისეთი შეგრძნება აქვს, რომ ახალი ამბების მიმწოდებელიც არის, თუმცა, აღიარებს, რომ ურჩევნია, მიჰქონდეს კარგი ამბები, რათა ადამიანები კიდევ უფრო არ დაამწუხროს.
„მიტანისას, ხვდები ყველა კატეგორიის ადამიანს, თუმცა, ზოგჯერ რთულია, როცა ხედავ ქალებს, ვინც მარტო დარჩნენ. როცა მიტანაში ვეხმარებით, ძალიან ბედნიერები და მადლობელნი არიან“.
ოლექსი, ასევე, გვიყვება განსაკუთრებულ ამბავს, თავის ერთ-ერთ პარნტიორთან ერთად, რომელიც მასთან ერთად მუშაობს: „ერთ-ერთ დაწესებულებაში მათ მოაწყვეს მოხალისეთა პუნქტი, რომელიც ეხმარება ლტოლვილებს მთელი ქვეყნიდან. ახლა, როცა ადამიანებს სურთ დახმარება და ტანსაცმლის გადაცემა, თუმცა, არ გააჩნიათ პუნქტში მიწოდების საშუალება, მე მიმაქვს“. ოლექსი, ასევე, აღიარებს, რომ იგი ხელს უწყობს თანხების მოძიებას სოციალური მედიის საშუალებით, ისევე, როგორც აქტიურად ეხმარება შეიარაღებულ და ტერიტორიული თავდაცვის ძალებს.
იური, სერგეი, სერჰი, ბოგდანი და ოლექსი — ხუთი გლოვერი უკრაინიდან იმ მრავალთა შორის, ვინც ყოველდღიურად ავსებს იმედით სახლის კართან თუ მეტროს სადგურებში მომლოდინე ადამიანებს, ვინც თავის მედიკამენტებს მოელის. დღეს, მათ უფრო ახლოდან გავიცნობთ, პიროვნულად, როგორც მუდამ მომზირალ ქალაქის თვალებს.
Glovo მოთხრობები